dyutiḥ द्युतिः
Definition: द्युतिः f. [द्युत्-इन्] 1 Splendour, brightness, lustre, beauty; काचः काञ्चनसंसर्गाद् धत्ते मारकतीं द्युतिम् H. Pr.35; Māl.2.1; R.3.64. -2 Light, a ray of light; Bh. 1.61. -3 Majesty, dignity; Ms.1.87. -4 (in drama) A threatening attitude. -Comp. -करः the polar star or the sage Dhruva. -धरः Viṣṇu.
|
|
Dictionary: Apte
Literary Sources:
Synonyms:
Wikipedia: |